دلایل اتحاد ایالات متحده با هند
واشنگتن باید دهلی نو را به خود نزدیک‌تر کند، نه اینکه آن را از خود دور کند.
کورت ام. کمپبل و جیک سالیوان، امور خارجه ۴ سپتامبر ۲۰۲۵ یداله فضل الهی
تعرفه‌ها، خرید نفت روسیه و تنش‌های جدید در مورد پاکستان باعث رکود سریع و تأسف‌باری در روابط ایالات متحده و هند شده است که مملو از توهین‌ها و اتهامات متقابل عمومی است. همانطور که واشنگتن و دهلی نو وضعیت امور را ارزیابی میکنند، کاملا عاقلانه است که به خاطر داشته باشیم که چرا هند در طول نسل گذشته به عنوان یکی از مهمترین شرکای جهانی ایالات متحده ظهور کرده است. همچنین زمان آن فرارسیده است که بررسی شود چگونه می‌توان رابطه‌ای را تقویت کرد که یکی از درخشان‌ترین وضعیتی است که از حمایت دو حزب در واشنگتنِ دچار تفرقه برخوردار بوده است، جایی که هدف بین‌المللی هماهنگ شده در آن کم بوده است.
سیاست‌گذاران ایالات متحده مدت‌هاست که جایگاه هند به عنوان بزرگترین دموکراسی جهان و همچنین فرصتی را در پویایی اقتصادی و فناوری و نقش رو به رشد رهبری جهانی آن نوید میدهند. اخیراً، تمایل هند برای تضمین یک منطقه آزاد و باز هند-اقیانوسیه منجر به همسویی استراتژیک با ایالات متحده شده است که عملاً ماجراجویی‌های بی‌پروای چین را خنثی کرده است.
این هدف مشترک را نباید بدیهی دانست. تا پیش از جنجال اخیر، چندین رئیس جمهور ایالات متحده ابتکارات خاصی را برای پیشبرد روابط و تبدیل حس کلی وعده، به چیزی عمیق‌تر و پایدارتر ارائه داده‌اند، از جمله توافق برجسته هسته‌ای غیرنظامی ایالات متحده و هند توسط رئیس جمهور جورج دبلیو بوش و نخست وزیر هند مانموهان سینگ و همکاری رئیس جمهور جو بایدن و نخست وزیر نارندرا مودی در زمینه‌های حیاتی مانند هوش مصنوعی، بیوتکنولوژی و هوافضا.
با این حال، این رابطه به دلیل بی‌اعتمادی طولانی و انتظارات ناهماهنگ، در معرض سوءتفاهم‌ها، اشتباهات و فرصت‌های از دست رفته، باقی مانده است. این امر تا حدودی به این دلیل است که روابط ایالات متحده و هند به طور کامل در چارچوب‌هایی که ایالات متحده از نظر تاریخی برای تعریف مهمترین روابط دوجانبه خود استفاده کرده است، نمی‌گنجد. در دوران جنگ سرد و پس از جنگ سرد، سیاست خارجی ایالات متحده بین اتحادها و مشارکت‌ها تمایز قائل می‌شد. اتحادها شامل تعهدات رسمی پیمانی بودند که بر پایه تضمین دفاع متقابل بنا شده بودند. مشارکت‌ها اساساً برای همه کشورهای دیگری که با واشنگتن همکاری می‌کردند، وجود داشت - و هند نیز در این دسته قرار می‌گرفت.
پایان دوران پس از جنگ سرد، کاستی‌های این رویکرد را آشکار کرد، رویکردی که بر تعهدات دفاع جمعی بیش از حد تأکید می‌کرد و پیوندهای عمیق‌تر اقتصادی، فناوری و استراتژیک را که به طور فزاینده‌ای در ژئوپلیتیک مدرن برجسته هستند، نادیده می‌گرفت. در واقع، با وجود زمینه‌های اساسی همسویی بین دو کشور، رابطه ایالات متحده و هند توجه نسبتاً کمی را به خود جلب کرد، زیرا بر تضمین امنیتی متمرکز نبود. مسیر فعلی، خطر شکافی را به همراه دارد که ترمیم آن دشوار خواهد بود و به ضرر هر دو کشور تمام می‌شود. همانطور که حضور دوستانه مودی با شی جین پینگ، رئیس جمهور چین و ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه در در آخر هفته روشن کرد، ایالات متحده می‌تواند در نهایت هند را مستقیماً به آغوش دشمنانش سوق دهد. در همین حال، هند می‌تواند در نهایت از هر طرف، از طرفی چین به عنوان قدرتی ناسازگار در همجوار ی خود و روابط فناوری، آموزشی و دفاعی تیره با ایالات متحده از طرف دیگر، تحت فشار قرار گیرد. با توجه به این واقعیت، واشنگتن و دهلی نو باید تلاش کنند تا کاری بیش از بازگرداندن وضعیت قبلی و غیربهینه انجام دهند. آنها باید پایه و اساس محکم‌تر و جاه‌طلبانه‌تری ایجاد کنند: یک اتحاد استراتژیک بین ایالات متحده و هند بر اساس مجموعه‌ای از تعهدات متقابل در مورد فناوری، دفاع، زنجیره‌های تأمین، اطلاعات و حل مشکلات جهانی. به عبارت دیگر، اتحادی که مبتنی بر یک پیمان دفاعی متقابل سنتی نباشد.
در این برهه از اختلاف بی‌سابقه، تصور بازسازی و تقویت روابط دشوار است. اما ایالات متحده و هند میتوانند با استفاده از داربست‌های موجود برای ایجاد ساختاری قوی‌تر، به جلو حرکت کنند. عدم انجام این کار، خطر از دست دادن یک فرصت استراتژیک بزرگ را به همراه دارد و می‌تواند هند را به اتخاذ مسیری کمتر همسو یا حتی خصمانه با منافع استراتژیک و اقتصادی آمریکا ترغیب کند.
ارکان قدرت
اتحاد استراتژیک جدید بین ایالات متحده و هند با معاهده‌ای که منوط به توصیه و موافقت سنای ایالات متحده است، ایجاد خواهد شد. این اتحاد با هدف افزایش امنیت، رفاه و ارزش‌های متقابل هر دو کشور، بر پنج رکن اصلی بنا خواهد شد،.
اول، این کشورها درباره یک برنامه عملیاتی ده ساله در فناوری‌هایی که افق آینده را تعیین میکنند، توافق خواهند کرد: هوش مصنوعی، نیمه‌رساناها، بیوتکنولوژی، کوانتوم، انرژی پاک، مخابرات و هوافضا. هدف، ایجاد یک اکوسیستم فناوری مشترک است، مرتبط با سایر متحدان، برای اطمینان از اینکه ایالات متحده و سایر دموکراسی‌ها، برتری نوآوری را به رقبایی مانند چین واگذار نمی‌کنند. این به معنای همکاری مشترک در دستور کار «ترویج» سرمایه‌گذاری‌های عمومی جسورانه، تحقیق و توسعه مشترک و استعدادهای مشترک - و همچنین دستور کار «حفاظت» از هماهنگ‌سازی کنترل‌های صادرات و اقدامات امنیت سایبری - است. ابتکار "اعتماد"(Trust) دولت ترامپ بین ایالات متحده و هند، که بر اساس ابتکار ایالات متحده و هند در مورد فناوری‌های حیاتی و نوظهور دولت بایدن بنیان گذاشته شده است، باید در کانون این تلاش باشد، اما می‌تواند و باید از شکل یک نشست اولیه به یک معماری رسمی‌تر تکامل یابد. به عنوان مثال، با پایان دولت بایدن، بحث‌های اولیه پیرامون یک توافق رسمی هوش مصنوعی ایالات متحده و هند آغاز شده بود، که احتمالاً اولین توافق از نوع خود است. چنین توافقی می‌تواند مشارکت‌های تحقیق و توسعه را تقویت کرده و سرمایه‌گذاری بخش خصوصی را تشویق کند. این نوع توافق، که در طیف وسیعی از فناوری‌های نوظهور تکرار می‌شود، باید سنگ بنای یک اتحاد جدید باشد.
ایالات متحده و هند همچنین باید یک مشارکت استراتژیک استعداد ایجاد کنند که موانع را برای همکاری دانشمندان، مهندسان، کارآفرینان و کارشناسان فنی آنها در زمینه‌های اولویت‌دار از بین ببرد. این شامل ساده‌سازی فرآیندهای صدور ویزا در هر دو طرف، ایجاد منابع مالی مشترک و حذف کنترل‌های صادراتی منسوخ‌شده‌ای می‌شود که مانع همکاری می‌شوند.
ستون دوم، افزایش همکاری اقتصادی، از جمله یک پیمان تجاری دوجانبه است که منعکس‌کننده واقعیتهای ساختاری اقتصاد جهانی مدرن باشد و در عین حال واقعیتهای سیاسی در واشنگتن و دهلی نو را نیز در نظر بگیرد. اولین گام طبیعی، یک توافق زنجیره تأمین و سرمایه‌گذاری خواهد بود که آسیب‌پذیری‌های متقابل در برابر زورگویی را کاهش داده و پایگاه‌های فنی-صنعتی مربوط به دو کشور را تقویت کند. هند و ایالات متحده هر دو وابستگی خود را به چین برای زنجیره‌های تأمین حیاتی پذیرفته‌اند و در برخی موارد، این وابستگی‌ها به هم مرتبط هستند. به عنوان مثال، چین 70 تا 80 درصد از مواد دارویی فعال(Active Pharmaceutical Ingredients) هند را تأمین می‌کند. از آنجایی که 40 درصد از داروهای ژنریک در ایالات متحده در هند تولید می‌شوند، ایالات متحده به طور غیرمستقیم در معرض وابستگی هند به API های چینی قرار دارد. همانند یکدیگر، هر دو کشور برای مواد معدنی حیاتی به شدت به چین متکی هستند.
یک توافق زنجیره تأمین با ایجاد یک مکانیسم پایدار برای شناسایی و رفع خطرات زنجیره‌های تأمین در حوزه‌های حیاتی برای امنیت ملی و رقابت‌پذیری اقتصادی، به تسریع تنوع‌بخشی و تاب‌آوری کمک می‌کند. این امر شامل هشدار زودهنگام در مورد اختلالات قریب‌الوقوع و استراتژی‌های بلندمدت برای انجام سرمایه‌گذاری‌هایی است که باعث ایجاد تاب‌آوری می‌شوند. علاوه بر این، ایالات متحده و هند باید اصول استاندارد بالایی را برای جریان داده‌های فرامرزی و امنیت داده‌ها ایجاد کنند. و هر دو کشور باید یک پیمان سرمایه‌گذاری را دنبال کنند که موانع سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی، به ویژه در بخش‌های استراتژیک، را با پرداختن به موانع غیرتعرفه‌ای، حذف محدودیت‌های نظارتی منسوخ در حوزه‌هایی مانند انرژی پاک و تقویت حمایت از مالکیت معنوی کاهش دهد. بخش عمده‌ای از این کار دیپلماتیک قبل از دوره اخیر اختلاف دو کشور، در حال انجام بود.
ستون سوم اتحاد استراتژیک شامل همکاری دفاعی - به ویژه توسعه مشترک، تولید مشترک، لجستیک مشترک و قابلیت همکاری - خواهد بود. این امر نیازی به تضمین سنتی مانند ماده ۵ برای ایجاد دفاع متقابل ندارد. اما اگر هر دو طرف متعهد به توسعه سازوکارهای مشاوره‌ای لازم و پلتفرم‌های فناوری و پرسنلی شوند، ظرفیت پایدارتری برای آموزش، تمرین و عملیات مشترک در دسترس خواهد بود. از جمله موارد دیگر، نهادینه‌سازی و بهره‌برداری بیشتر از اکوسیستم شتاب دفاعی هند و ایالات متحده (INDUS-X) است که در سال 2023 به عنوان یک پل نوآوری راه‌اندازی شد که طیف کاملی از اکوسیستم‌های دفاعی دو کشور، از جمله سازمان‌های دولتی، پیمانکاران اصلی، استارت‌آپ‌ها، سرمایه‌گذاران و مؤسسات تحقیقاتی را به طور مستقیم به هم متصل می‌کند.
توافقی که بر اساس آن شرکت هوافضای جنرال الکتریک موتورهای جت F-414 را در هند تولید خواهد کرد - انتقال بی‌سابقه فناوری به یک شریک غیرمعاهد - نوید یک همکاری دفاعی قوی‌تر را نشان داد. (تأخیر در اجرای این توافق، نشان‌دهنده‌ی تداوم رکود بوروکراتیک در هر دو کشور است.) اما هدف در اینجا نمی‌تواند و نباید صرفاً تسهیل انتقال قابلیت‌ها و فناوری‌های دفاعی آمریکا به هند باشد. در عوض، باید ساخت و بهره‌برداری مشترک از قابلیت‌ها و فناوری‌های جدید، در زمینه‌هایی مانند سیستم‌های هوایی بدون سرنشین و پدافند هوایی باشد که نبردهای آینده را شکل خواهد داد. ایالات متحده توانایی آشکار تولید دفاعی را به نمایش می‌گذارد، در حالی که هند فرصتی جدید و حیاتی ارائه می‌دهد: فرصتی برای جهش از بسیاری از پلتفرم‌های دفاعی قدیمی با استقرار پلتفرم‌های جدید در مقیاس بزرگ. دامنه همکاری باید گسترش یابد تا شامل فعالیت‌های مشترک دریایی و هوایی در اقیانوس هند شود که مشتمل بر همکاری بیشتر در زمینه زیردریایی، عملیات شناسایی هوایی و برنامه‌ریزی مشترک احتمالی می‌شود.
چهارمین ستون اتحاد جدید، همکاری اطلاعاتی خواهد بود که در دوران دولت‌های اول ترامپ و بایدن شتاب گرفت. برای مثال، مشارکت 2022 هند و اقیانوسیه برای آگاهی از حوزه دریایی، به استرالیا، هند، ژاپن و ایالات متحده - به اصطلاح Quad - اجازه داده است تا به ماهیگیری غیرقانونی، قاچاق و فعالیت‌های دریایی غیرمجاز رسیدگی کنند. گام مهم بعدی، ایجاد یک تصویر اطلاعاتی دریایی مشترک برای اقیانوس هند و همچنین یک ساختار رسمی از اشتراک‌گذاری اطلاعات و تجزیه و تحلیل مشترک است که می‌تواند آن تصویر را به طور مداوم به‌روزرسانی کند.
پنجمین و آخرین ستون اتحاد جدید، تعهد به حل مشکلات جهانی خواهد بود. نقاط قوت منحصر به فرد دو کشور، فرصت‌های قابل توجهی را برای مقابله با بحران آب و هوا، امنیت غذایی و بهداشت عمومی و همچنین استفاده مؤثر از فناوری‌های نوظهور برای ارائه کالاهای عمومی جهانی ارائه می‌دهد. ایالات متحده می‌تواند منابع و دانش توسعه بخش دولتی و خصوصی را بسیج کند. هند می‌تواند از تجربه عمیق خود در این مجموعه چالش‌ها و همچنین روابط قابل اعتماد خود در سراسر شرق آفریقا و اقیانوس آرام بهره ببرد. این می‌تواند با پروژه‌های آزمایشی مشترک و مقیاس‌پذیر در کشورهای ثالث - مانند پاپوآ گینه نو و فیجی، جایی که دولت هند تعهد جدیدی به ابتکارات بلندپروازانه زیرساختی و بهداشتی و فناوری نشان داده است که با رویکردهای دیرینه ایالات متحده در اقیانوس آرام همسو است - آغاز شود و از آنجا رشد کند.
لزوم واقع‌گرایی
برخی استدلال خواهند کرد که پس از رکود اخیر روابط، امکان مهندسی مجدد برای شتاب در روابط دوجانبه وجود نخواهد داشت. در این مورد، کسانی که در کنگره و جامعه تجاری و استراتژیک روی این رابطه سرمایه‌گذاری کرده‌اند، باید به طرف‌های هندی خود بفهمانند که نمایش‌های دونالد ترامپ، رئیس جمهور ایالات متحده، اغلب مقدمه‌ای برای معامله است. این برای بسیاری یک واقعیت عمیقاً ناخوشایند است، اما به تعبیر دونالد رامسفلد، وزیر دفاع فقید ایالات متحده، شما باید با ایالات متحده‌ای که واقعیت دارد، دیپلماسی داشته باشید، نه با آمریکایی که تصور میکنید. البته، ممکن است در نهایت مشخص شود که ارتقای روابط در دولت فعلی دشوار است، اما طرفداران اتحاد ایالات متحده و هند باید به ایجاد استدلال استراتژیک و چارچوب فکری و عملی برای درازمدت ادامه دهند.
برخی نیز به درستی می‌پرسند که آیا عقبگرد دموکراتیک هند، چنین اتحادی را غیرقابل دفاع می‌کند یا خیر. چالش‌های واقعی در هند در مورد کثرت‌گرایی، حقوق مدنی و حاکمیت قانون وجود دارد، اما این رابطه باید به اندازه کافی به بلوغ برسد تا گفتگوی صادقانه‌ای با دولت هند و جامعه مدنی هند در مورد این روندها برقرار شود. ایالات متحده همچنین باید به اندازه کافی فروتن باشد تا چالش‌های مهم خود را در مورد دموکراسی و حاکمیت قانون بپذیرد. این یک خانه شیشه‌ای بسیار بزرگ است.
همچنین این سوال وجود دارد که آیا چنین اتحادی می‌تواند در مواجهه با روابط میان هند با روسیه سازمان یابد، که با دیدار اخیر مودی و پوتین به شدت برجسته شد. هند باید یک انتخاب استراتژیک بلندمدت برای قطع وابستگی خود به روسیه در زمینه دفاع و انرژی انجام دهد. این انتخابی است که دهلی نو می‌تواند و باید با دلایل خودش انجام دهد، نه بواسطه احترام به واشنگتن. و در سال‌های اخیر نشانه‌های ظریفی وجود داشته است که هند به تدریج به سمت ایالات متحده و اروپا تغییر جهت داده است.
واشنگتن همچنین باید از ایجاد فاصله بین روابط خود با هند و پاکستان خودداری کند: نباید سیاست "هند-پاکستان" وجود داشته باشد. دیپلماسی ایالات متحده در سال‌های اخیر به دلایلی به شدت به سمت دهلی نو سنگینی کرده است. ایالات متحده در پاکستان منافع پایداری در مبارزه با تروریسم و محدود کردن گسترش سلاح‌های هسته‌ای و موشکی دارد، اما این منافع در برابر منافع چندوجهی و مهم واشنگتن در مورد آینده هند، کم‌اهمیت هستند.
از طرف هندی‌ها، برخی - به‌ویژه اکنون که حساسیت‌های ملی‌گرایانه داغ شده است - می‌پرسند که آیا اتحاد ایالات متحده و هند به استقلال استراتژیک هند لطمه خواهد زد یا خیر. ایده اتحاد برای وارثان جنبش عدم تعهد، که هند در طول جنگ سرد به رهبری آن کمک کرد، عجیب و ترسناک خواهد بود. اما اتحاد استراتژیک با استقلال استراتژیک، مانعه‌الجمع نیست. هند و ایالات متحده هر دو کشورهای مستقل و مغروری هستند. اتحادها در مورد همسویی و هدف مشترک هستند - نه در مورد قربانی کردن حاکمیت.
عصر جدید، اتحاد جدید
مثل همیشه، مسئله عملی بوروکراسی و ظرفیت در هر دو طرف وجود دارد. آیاآنها میتوانند تشکیلات دولتی را برای ایجاد یک اتحاد بکار گیرند؟ انجام این کار مستلزم رهبری از سوی مقامات بالای هر دو دولت است. و این خود مستلزم چشم‌اندازی است که نه تنها به دولت‌های آنها، بلکه به بخش‌های خصوصی، فناوری، دانشگاه‌ها و مردم آنها را نیز الهام بخشد.
همچنین لازم به یادآوری است که بسیاری از مهمترین اتحادهای واشنگتن با شکست مواجه بوده و منجر به اختلافات داخلی شده‌اند. به عنوان مثال، ایالات متحده آمریکا و ژاپن در دهه 1980 مجبور به تحمل مشاجرات اقتصادی و فشارهای سیاسی بودند و کشور ژاپن در دهه 1990 باید پاسخگوی سوالات دشواری در مورد ضرورت تداوم اتحاد با ایالات متحده در فضای پس از جنگ سرد بود. پیمان ناتو مجبور بوده با سوالات مداوم در باره تقسیم بار مسئولیت دست و پنجه نرم کند. ایالات متحده آمریکا و کره جنوبی پیش از این در مورد نحوه برخورد با کره شمالی با هم درگیریهای لفظی داشتند و به طور ادواری در افکار عمومی کره بر سر حوادث غم‌انگیز مربوط به نیروهای آمریکائی مستقر در شبه جزیره، آشوب‌های عمومی وجود داشته است. ایالات متحده و متحدانش پیش از این نیزلحظات سختی را پشت سر گذاشتهاند و ایالات متحده و هند نیز می توانند چنین کنند.
اینکه آیا این اتفاق با ساکن فعلی دفتر بیضی شکل رخ خواهد داد یا خیر، غیرقابل پیش بینی است، اما هدف استراتژیک باید روشن باشد. واقعیتهای دوران نوظهور، ارزش ترتیبات امنیتی مشترک جدید را افزایش داده است. و هند به عنوان یکی از مهمترین شرکای ایالات متحده پدیدار شده است. تنها چیزی که سخت‌تر از ایجاد و رسمی کردن یک رابطه بسیار مهم با هند است، نداشتن آن است. بنابراین، بدون هیچ توهمی، ایالات متحده و هند باید اینکار را بکنند.
یداله فضل الهی
5 شهریور1404
برچسب‌ها:
ایالات متحده آمریکا,
هند,
اتحاد,
فناوری
+ نوشته شده در شنبه پنجم مهر ۱۴۰۴ساعت 12:11 توسط یداله فضل الهی
|