بازخوانی آثار اشمیت در پکن1
ظهور چین چگونه آمریکا را به چرخش به سمت غیرلیبرالیسم برانگیخت؟
*بن استیل ۳ اکتبر ۲۰۲۵ Foreign Affairs یداله فضل الهی 1404/07/19
*بن استیل مدیر اقتصاد بینالملل در شورای روابط خارجی و نویسنده کتاب «جهانی که نبود: هنری والاس و سرنوشت قرن آمریکا» است.
فرانسیس فوکویاما، دانشمند علوم سیاسی در کتاب بسیار تأثیرگذار خود در سال ۱۹۹۲ با عنوان «پایان تاریخ و آخرین انسان»، به طرز آشکاری ادعا کرد که «تاریخ» آنطور که فیلسوفان آلمانی هگل و مارکس آن را درک می‌کردند - یعنی تکامل جوامع بشری - به پایان خود رسیده است. دموکراسی لیبرال و سرمایه‌داری بازار آزاد، اگرچه ممکن است هرگز در هر کشوری پذیرفته نشوند، اما نقطه پایان هزاره‌های توسعه و تحول ایدئولوژیک را نشان می‌دهند. فوکویاما ایالات متحده را کشوری «پساتاریخی» خواند و اظهار داشت که این کشور مدت‌ها پیش تکامل سیاسی خود را به پایان رسانده و صرفاً منتظر است تا چین و سایر کشورها از بن‌بست تاریخی اقتدارگرایی عقب‌نشینی کنند. گسترش بعدی این فلسفه در میان نخبگان فکری، سیاسی و تجاری ایالات متحده قابل توجه بود. به طور خاص، این اعتقاد که اینترنت و تجارت آزاد، کشورهای عقب‌مانده را به سمت سرمایه‌داری لیبرال دموکراتیک جذب میکند، به امری عادی تبدیل شد. بیل کلینتون، رئیس جمهور ایالات متحده، در مارس ۲۰۰۰ اظهار داشت: «چین با پیوستن به [سازمان تجارت جهانی]، صرفاً با واردات بیشتر محصولات ما موافقت نمی‌کند. بلکه با واردات یکی از والا‌ترین ارزش‌های دموکراسی، یعنی آزادی اقتصادی، موافقت میکند. هرچه چین اقتصاد خود را بیشتر آزاد کند، پتانسیل مردم خود را به طور کامل‌تری آزاد خواهد کرد.»
در عوض، از زمانی که چین در سال ۲۰۰۱ به سازمان تجارت جهانی پیوست، شاهد رشد ۱۴۰۰ درصدی اقتصاد خود تحت یک سیستم سرمایه‌داری دولتی تک حزبی بوده است. از سال ۲۰۱۰، این کشور به بزرگترین صادرکننده جهان تبدیل شده است، در حالی که به طور سیستماتیک اصول اساسی سازمان تجارت جهانی را نقض میکند. دولت چین از طریق عملیات سایبری و استخدام آدمهای هوشمند، مالکیت معنوی را سرقت میکند. شرکت‌های خارجی فعال در چین را مجبور میکند تا فناوری‌های خود را با شرکت‌های محلی به اشتراک بگذارند. همچنین ده برابر آنچه ایالات متحده برای یارانه دادن به شرکت‌های داخلی هزینه میکند، هزینه میکند. از سال ۲۰۱۲، زمانی که شی جین‌پینگ رهبر ارشد کشور شد، سیاست داخلی چین به طور قابل توجهی کمتر لیبرال شده است و مقامات دولتی از ارتباطات بیشتر و فناوری پیشرفتهتر در تلاشی روزافزون برای نظارت و کنترل شهروندان خود سوءاستفاده کرده‌اند.
اگر دلیل رد تفکر فوکویاما صرفاً تکامل سیستم‌های سیاسی و اقتصادی چین بود، همین به اندازه کافی قابل توجه بود. اما دور شدن چین از لیبرالیسم و اقتصاد آزاد تنها نیمی از داستان است. نیمه دیگر، که قابل توجه‌تر است، این است که ایالات متحده بسیار بیشتر شبیه چین شده است. همزمان با تعمیق ادغام اقتصادهای ایالات متحده و چین، پدیده‌ای که مورخ نیال فرگوسن آن را «چیمریکا» نامیده است، سیاست آمریکا نیز در جهتی کاملاً غیرلیبرال حرکت کرده است. و ظهور چین نقش عمده‌ای در این امر داشته است. مطالعات قانع‌کننده، شوک موسوم به چین، که در آن خروج مشاغل تولیدی بسیاری از جوامع ایالات متحده را ویران کرد، را با افزایش ناگهانی قطبی شدن رأی‌دهندگان آمریکایی و تقاضا برای اقدام سیاسی قوی مرتبط دانسته‌اند. در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۶، هم هیلاری کلینتون و هم دونالد ترامپ، ظهور چین را علت اصلی رکود اقتصادی ایالات متحده برشمردند. فوکویاما چنین تحولی را پیش‌بینی نمیکرد. اما چرخش ایالات متحده به سمت غیرلیبرالیسم، به سختی می‌توانست متفکر دیگری از قرن بیستم را شگفت‌زده کند: کارل اشمیت، حقوقدان و مورخ سیاسی. اشمیت در جمهوری وایمار آلمان در حال سقوط در دهه 1920 به شهرت رسید و پس از حمایت و کمک به دیکتاتوری نازی در حال ظهور، بدنام شد. این نسخه او از تاریخ است که در حال حاضر در ایالات متحده در حال اجرا است. و در چارچوب اصول اوست که دولت ترامپ کشور را به سمت استبدادی‌تر/اقتدارگراتر سوق می‌دهد.
تبدیل استثنا به قاعده
از زمان اولین دوره ریاست جمهوری ترامپ، کاخ سفید به طور فزاینده‌ای به ادعاهای نسنجیده یا مشکوک اختیارات ریاست جمهوری - مانند دستورات اجرایی مبتنی بر تعیین تهدید "اضطراری" یا "امنیت ملی" - تکیه کرده است تا از صنایع و مشاغل ایالات متحده در برابر رقابت رو به رشد چین محافظت کند و از ایالات متحده در برابر تلاش‌های دولت چین برای سرقت داده‌ها و مالکیت معنوی آن، نفوذ به شبکه‌های حیاتی آن، وابسته کردن آن به نهادهای چینی و تضعیف قابلیت‌های دفاعی آن صیانت نماید. در دولت دوم ترامپ، چنین رویه‌هایی بسیار فراتر از آنچه قبلاً تحت عنوان تهدیدات اقتصادی و امنیتی ناشی از چین توجیه می‌شد، گسترش یافته‌اند. چنین اختیاراتی اکنون بدون تبعیض برای اعمال تعرفه‌های جهانی گسترده، تحریم‌ها، ممنوعیت‌های صادراتی و محدودیت‌های سرمایه‌گذاری؛ صدور احکام صنفی، لیست‌های سیاه و آزمون‌های وفاداری از طریق دستگاه دروغ سنج برای مأموران اجرای قانون؛ نظامی‌سازی حکومت؛ برقراری وضعیت جنگی، عفوهای دسته‌جمعی و اخراج‌های دسته‌جمعی؛ استفاده از حربه سیستم حقوقی علیه «دشمنان» سیاسی و رسانه‌ای؛ توقیف یا تغییر مسیر بودجه؛ ایجاد نهادهای دولتی جدید و انحلال یا کوچک‌سازی نهادهای موجود؛ و اعمال جهت‌گیری دولت بر مؤسسات خصوصی مانند دانشگاه‌ها و شرکت‌های حقوقی استفاده میشود. در نتیجه، ایالات متحده بهطور قطع از دموکراسی لیبرال دور شده و به سمت چیزی که اشمیت آن را دموکراسی «همه‌پرسی» می‌نامید، حرکت کرده است - یعنی دموکراسی‌ای که در آن یک رئیس جمهور منتخب (یا صرفاً منتصب شده) حکومت میکند، اما نظارت‌های قانونی بر قدرت رئیس جمهور از بین می‌رود. البته ترامپ پس از شکست در انتخابات ۲۰۲۰، تلاش کرد تا به قدرت بچسبد و شورشی فتنه‌انگیز را در ساختمان کنگره به راه انداخت. او همچنین تهدید کرده است که ممنوعیت قانون اساسی برای سومین دوره ریاست جمهوری را دور خواهد زد. نظریه فوکویاما در مورد این پدیده سکوت کرده است. طبق استدلال او، صرفا قرار بود کشورهای غیرلیبرالیسم کمترشوند نه اینکه حتی در دموکراسی‌های لیبرال - به ویژه قدیمی‌ترین دموکراسی‌های جهان - گسترش یابد.
قابل توجه است که همزیستی اقتصادی بین دو قدرت بزرگ حال حاضر یعنی ایالات متحده و چین، کاملاً از رقابت جنگ سرد بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی متفاوت است. مسکو با مجموعه گسترده قوانین تجارت و سرمایه‌گذاری ایالات متحده تعامل نداشت. بنابراین، هنجارهای الهام گرفته از ایالات متحده که در سطح بین‌المللی توسط سازمان تجارت جهانی، صندوق بین‌المللی پول و سایر نهادهای بین‌المللی اعمال می‌شد، توسط رقیب ایدئولوژیک واشنگتن به چالش کشیده نشد. نتیجه این امر تقویت یک رژیم سیاسی لیبرال دموکراتیک در ایالات متحده و پرورش این توهم بود که ایالات متحده فقط می‌تواند لیبرال دموکراسی را گسترش دهد - و هرگز خودش از آن جدا نمیشود.
اگر اشمیت کمی بیشتر زنده می‌ماند (او در سال ۱۹۸۵، در سن ۹۶ سالگی درگذشت)، می‌توانست مسیر متفاوتی را پیش‌بینی کند. اشمیت که در سال ۱۸۸۸ در یک خانواده کاتولیک متدین از طبقه متوسط رو به پایین در پلتنبرگ، وستفالن که عمدتاً پروتستان بودند، متولد شد، به عنوان یک محقق حقوق اساسی و تاریخ سیاسی اروپا به شهرت رسید. تفکر او تحت تأثیر اضطراب ناشی از مبارزات سیاسی و اقتصادی آلمان در دهه ۱۹۲۰ شکل گرفت - مبارزاتی که او قانون اساسی لیبرال را مقصر می‌دانست که به جای ایجاد وحدت ملی و رهبری قاطع ، رویه‌گرایی فلج‌کننده را ترویج می‌کرد. اگرچه اشمیت هرگز استدلال نکرد که بناچار لیبرالیسم توسط غیرلیبرالیسم جایگزین خواهد شد، اما استدلال کرد که لیبرالیسم ذاتاً شکننده است و لزوماً توسط بحران‌ها - یعنی از طریق رویدادهایی که نمی‌توان آنها را با قانون اساسی یا مجموعه‌ای از قوانین پیش‌بینی کرد - در هم خواهد شکست. در این رویدادها، یک تصمیم‌گیرنده باید فراتر از مرزهای قانونی عمل کند تا از نظام لیبرالی که ظاهراً توسط آن مرزها محدود شده است، دفاع کند. چرخش ایالات متحده به سمت غیرلیبرالیسم اشمیت را شگفت‌زده نمیکرد.
تاریخ برای اشمیت، برخلاف هگل یا فوکویاما، آشکارکننده‌ی پیشرفت نبود، بلکه تداوم مبارزه - به ویژه مبارزه بین هویت‌های سیاسی - را نشان می‌داد. اشمیت این تصور لیبرال را که سیاست می‌تواند به بحث مبتنی بر قوانین و رأی‌گیری در داخل و بین کشورها تقلیل یابد، یک خیال خطرناک می‌دانست. دوگانه‌ی «دوست-دشمن» در میان جوامع انسانی سازمان‌یافته ابدی بود. در واقع، هر گروهی که بخواهد آن را انکار کند، وجود خود را، تنها با تحریک سایر نهادها برای مقاومت در برابر ادعاهای خودخواهانه‌ی ارزش‌های جهانیِ مفروض، اثبات میکند. بنابراین، اشمیت صلح‌طلبان لیبرال را خطرناک‌ترین ایدئولوگ‌های سیاسی می‌دانست، زیرا آنها لزوماً مخالفان خود را «دشمنان بشریت» می‌نامیدند - و بدین ترتیب نابودی کامل آنها را توجیه می‌کردند. ایالات متحده مدت‌هاست که دشمنانی داشته است، نه به این دلیل که به دنبال آنها بوده، بلکه به این دلیل که گاهی اوقات از ارزش‌های به اصطلاح جهان‌شمول (مانند آزادی، اختیار، دموکراسی و حقوق بشر) دفاع کرده است که با ارزش‌های خاص‌گرایانه‌تر دیگران (مانند حفظ استقلال ملی، کرامت یا فرهنگ) در تضاد بوده‌اند. از آنجایی که ارزش‌های آمریکایی هیچ استثنایی را نمی‌پذیرفتند، مسلماً بیشتر از ارزش‌های ملی خاص‌گرایانه - مانند ویتنام، افغانستان و عراق - احتمال داشت که به جنگ تمام‌عیار منجر شوند.
اشمیت معتقد بود که ایالات متحده با «پساتاریخی» دیدن خود، در برابر بهرهبرداری کشورهایی که از الهیات سیاسی «تاریخی» پیروی می‌کردند، آسیب‌پذیر شد. چین، ابتدا و مهمتر از همه، توانست از سازوکارهای ضعیف و مبتنی بر قانون لیبرال - مانند سازوکارهای مندرج در سازمان تجارت جهانی و قوانین تجارت و سرمایه‌گذاری ایالات متحده - برای تسلط بر بخش‌های اقتصادی جهانی سوءاستفاده کند و مستقیماً بر امنیت ملی و اقتصادی ایالات متحده تأثیر بگذارد. نتیجه، احساس تهدید فزاینده در ایالات متحده بود که به نوبه خود تقاضای عمومی را برای - یا حداقل تحمل - تصمیم‌گیرنده‌ای را که وضعیت را «بحرانی» اعلام کند و فراتر از محدودیت‌های قانونی یا قضایی معمول عمل کند، موجب شد. اشمیت استدلال می‌کرد که چنین محدودیت‌هایی، در بین دوره‌های بحران، توهمِ حکومت لیبرال دموکراتیک را ایجاد میکند. اگر بحران‌ها مکرر یا مداوم شوند، این توهم آشکار میشود و منجر به لغزش سریع به سمت اقتدارگرایی میشود.
اشمیت سازمان جهانی تجارت را تلاشی لیبرال و ریاکارانه برای پنهان کردن سیاست در پشت پوشش اقتصاد می‌دانست. از نظر او، درگیری‌های تجاری چیزی کمتر از درگیری‌های سیاسی نبودند؛ جنگ‌های تجاری صرفاً عدم تعادل قدرت را آشکار کردند که هرگز با قوانین چندجانبه، سازوکارهای حل اختلاف، نهادهای تجدیدنظر و موارد مشابه قابل حل نبودند. پس از ظهور سریع چین به عنوان یک قدرت اقتصادی بزرگ پس از الحاق این کشور به سازمان جهانی تجارت، طبق استدلال اشمیتی، واکنش شدید ایالات متحده که در دوره اول ترامپ آغاز شد - امتناع او از تأیید قضات تجدیدنظر در سازمان تجارت جهانی، اعمال موانع وارداتی از طریق اطلاعیه‌های امنیت ملی غیرقابل‌رسیدگی و اعمال تعرفه‌های گسترده جهانی در نقض تعهدات «کشور کامله الوداد» - اجتناب‌ناپذیر بود.
اشمیت انتظار داشت که با تداوم رشد اقتصادی و نظامی چین، ایالات متحده یا نهادهایی مانند صندوق بین‌المللی پول، بانک جهانی، ناتو و حتی سازمان ملل را بلااثر کند و یا از آنها خارج شود. او تمام این نهادها را که بلافاصله پس از جنگ جهانی دوم توسط واشنگتن ایجاد شده بودند، به عنوان تجلی اراده آمریکا برای تحمیل اشکال پنهان کنترل هژمونیک در پوشش تعهد به بین‌الملل‌گرایی می‌دید. با این حال، با کاهش تسلط نسبی واشنگتن، این کنترل نیز رو به افول خواهد رفت. در پاسخ، ایالات متحده ، به ادعاهایی مبنی بر سوءاستفاده از خیرخواهی‌اش، منسوخ شدن نهادهایی که این خیرخواهی را به آنها اعطا کرده بود، متوسل خواهد شد و بنابراین باید از آنها جدا شود.
ترس سرخ
برای درک منطق اعتقاد اشمیت به زوال لیبرال، لازم نیست بدبینی او نسبت به انگیزه‌های لیبرال را بپذیریم. فقط کافی است این فرض او را بپذیریم که سیاست ابدی و ذاتاً خصمانه است و لیبرالیسم به دلیل اتکا به این خیال که قانون - و نه تصمیم‌گیرنده‌ای که از آن تخطی میکند - حاکم است، در برابر بحران آسیب‌پذیر است.
به نقل از اولین اثر اشمیت، الهیات سیاسی، سال ۱۹۲۲، «حاکم کسی است که استثنا را تعیین میکند» - یعنی موردی که یک نظم قانونی باید به نام حفظ آن به حالت تعلیق درآید. در دوره‌های درگیری شدید با سایر حکومت‌ها، لیبرالیسم دموکراتیک یا باید جای خود را به نیروهای متحدکننده‌تر - یعنی کمونیسم، فاشیسم یا سایر اشکال دیکتاتوری - بدهد یا با احتمالات هرج و مرج و شکست روبرو شود.
ظهور چین به عنوان رقیبی تقریباً همتا برای ایالات متحده، همراه با ظرفیت آن کشور برای تحقق جاه‌طلبی‌هایش برای تجدیدنظردر روابط بینالملل، نهادها و هنجارهای بین‌المللی، منجر بهاین شد که واشنگتن این کشور را به عنوان یک تهدید وجودی قریب‌الوقوع ببیند. در طول دهه گذشته، رابطه بین دو کشور به یک رویارویی تمدنی تبدیل شده است. در سال ۲۰۰۵، رابرت زولیک، معاون وزیر امور خارجه ایالات متحده، از چین خواست تا به یک «ذینفع مسئول» در نظم بین‌المللی لیبرال تبدیل شود. در عوض، این کشور به چیزی تبدیل شد که دولت ترامپ در سال ۲۰۱۷ آن را «قدرتی تجدیدنظرطلب» یا به تعبیر اشمیت، «دشمن مطلق» نظم موجود نامید. تهدید چین، ایالات متحده را به سمت یک تحول رادیکال و متناقض سوق داد که در آن، به اصطلاح دفاع از هویت لیبرال خود، به تدریج کمتر لیبرال و بیشتر مطلق‌گرا شد. این دقیقاً همان چیزی بود که فوکویاما در جهت معکوس آن قرار داشت.
ظهور چین غیرلیبرال نیرویی است که ایالات متحده را از لیبرالیسم دور میکند.
طبق گفته اشمیت که، حاکمیت، «استثنا» را تعیین میکند، ترامپ در دوره دوم ریاست جمهوری خود، تقریباً هر روز، وضعیتهای اضطراری و تهدیدهای غیرقابل باور برای امنیت ملی را اعلام کرده است تا اقدامات خود را که منجر به نقض هنجارهای قانونی میشود را توجیه کند. در دوران ترامپ، حتی پدیده‌های پیش پا افتاده‌ای مانند کسری حساب جاری، که دهه‌هاست وجود دارند و هیچ همبستگی منفی با عملکرد اقتصادی نشان نمی‌دهند، به عنوان وضعیتهای اضطراری شناخته شدهاند که مستلزم آن است که رئیس جمهور اختیارات نامحدود تعرفه‌گذاری را به دست گیرد - اختیاراتی که قانون اساسی ایالات متحده منحصراً به کنگره واگذار کرده است.
دفاع مشاوران رئیس‌جمهور از اقدامات بی‌سابقه ریاست‌جمهوری ترامپ به عنوان اقدامی سازگار با یک نظریه حقوقی حاشیهای «وحدت قوه مجریه» ، مفاهیم اشمیتی از «تصمیم‌گیرنده مقتدر و آزاد از قید و بند افسانه‌های لیبرالی حکومت مبتنی بر قانون، مباحثه و تقسیم اختیارات» را تداعی میکند. اینکه کنگره آنطور که بنیانگذاران در نظر داشتند، در صیانت از اختیارات خود، با حسادت عمل نمی‌کند، نشانه‌ی انکارناپذیری از فروپاشی نظم قانون اساسی است. واضح است که چین دلیل و بهانه همه این ادعاهای جدید و گسترده در مورد قدرت ریاست جمهوری نیست. اما این قلمی بود که برای تضعیف پایه‌های بازداری و توازن قانون اساسی به نام محافظت از کارگر آمریکاییِ در معرض خطر مورد استفاده قرار گرفت. همانطور که فوکویاما لیبرال دموکراسی را به عنوان میدان جاذبهای می‌دید که رژیم‌های غیرلیبرال را به سمت خود می‌کشد، اشمیت نیز ظهور چین غیرلیبرال را به عنوان نیرویی می‌دید که ایالات متحده را -از قضا، در دفاع از یک نظم بین‌المللی لیبرال- از لیبرالیسم دور میکند.
شایان ذکر است که طبقه روشنفکر چین از سال ۲۰۰۳ چیزی را تجربه کرده است که روشنفکران چینی و غربی آن را «تب اشمیت» نامیده‌اند: افزایش ناگهانی علاقه به متفکر غربی که ظاهراً این تصور را که لیبرال دموکراسی آمریکایی ذاتاً برتر از سایر اشکال سازمان سیاسی است، بی اعتبارکرده است. از سال ۱۹۷۹ تا ۲۰۰۳، در مقالات علمی در پایگاه داده ملی آثار منتشر شده چین، ارجاعات به اشمیت ناچیز بود. با این حال، از آن زمان، این ارجاعات تقریباً هر ساله افزایش یافته و اکنون بیش از ۳۰ برابر بیشتر از سال ۲۰۰۳ است. اشمیت در واقع به فوکویامای چینی تبدیل شده است.
راهی به سوی غیرلیبرالیسم
آیا مسیر رسیدن به غیرلیبرالیسم آمریکایی یک‌طرفه است؟ خیر. نظریه‌های اشمیت در مورد لیبرالیسم، برخلاف نظریه‌های فوکویاما، هرگز غایت‌گرایانه نبودند - آنها ادعای اجتناب‌ناپذیری نداشتند، فقط گرایش‌ها را مطرح می‌کردند.
در این راستا، یادآوری عنوان کامل کتاب پرفروش فوکویاما ارزشمند است: پایان تاریخ و آخرین انسان. «آخرین انسان» به تصویر فیلسوف فریدریش نیچه از نوع فردی اشاره دارد که احتمالاً از کمال یک جامعه مصرف‌گرای لیبرال واقعی ظهور خواهد کرد. نیچه و فوکویاما از او می‌ترسیدند، موجودی بی‌احساس و بی‌اعتقاد که امنیت و آسایش را بر شرافت و قهرمانی ارجحیت می‌دهد. او حتی ممکن است با شانه خالی کردن از نیاز به دفاع از لیبرالیسم، آن را تضعیف کند.
به همین ترتیب، ممکن است آخرین فرد در مسیر اشمیت به سوی جامعه‌ای ساخته‌ی پیشوا، کسی باشد که از «پیروزی» و «عظمت» - به ویژه اگر هیچ‌کدام عملا جامه عمل به خود بپوشند - خسته شود و برای آرامش نسبی رسوم، رویه‌ها و روال‌های قابل اعتماد، دلتنگ شود. او با امتناع از مشارکت در سیاست‌های وجودی که در آن هر چالش سیاسی یا اقتصادی، اضطراری است که نیاز به اقدام ریاست جمهوری دارد، نهادهای خفته، مانند کنگره، را جسور میکند تا امتیازات تاریخی خود را دوباره به دست آورند. البته مشکل دشمن اشمیتی و توانایی‌ها و نیات آن همچنان پابرجاست، اما دامنه‌ی اختیارات ادعایی ریاست جمهوری به سطحی متناسب با تهدید واقعی کاهش می‌یابد.
با این حال، تاریخ نشان می‌دهد که بازگشت به سمت لیبرال دموکراسی - مانند مورد آلمان غربی پس از جنگ جهانی دوم - هرگز هموار یا مکانیکی نیست. آنها به احتمال زیاد ناهموار، خونین و پرهزینه خواهند بود. جیمز مدیسون، بنیانگذار آمریکا، در مورد خطرات ناشی از افزایش جناح‌گرایی و عدم موفقیت در «بازداری و توازن» - دو تحولی که امروزه به وضوح قابل مشاهده هستند - برای جمهوری آمریکا هشدار داد.
آنچه می‌تواند بخت و اقبال لیبرالیسم دموکراتیک را احیا کند، فرمول‌بندی مجدد پیوند ایدئولوژیک، امنیتی و اقتصادی است که ایالات متحده را در طول جنگ سرد به متحدان اروپایی و آسیایی متصل می‌کرد. این پیوند، نقش دوستان سیاسی را در محاسبات اشمیتی تقویت کرد، که به نوبه خود، استناد به انواع استثنائات نظم قانون اساسی را محدود میکند که این امر خود پیوند و همچنین امنیت و رفاه همه را تضعیف میکند. با این حال، احتمال چنین اصلاحی در حال حاضر بعید به نظر می‌رسد، به ویژه با توجه به اینکه جمهوری چک، فنلاند، فرانسه، آلمان، مجارستان، ایتالیا، هلند، لهستان، پرتغال، رومانی، اسلواکی، سوئد و بریتانیا - دوستان دیرینه اشمیتی ایالات متحده - همگی شاهد ظهور احزاب پوپولیست راست‌گرا بوده‌اند که مزیتهای مداوم لیبرال دموکراسی پس از جنگ را زیر سوال می‌برند. در واقع، به نظر می‌رسد که لاس زدن غرب با غیرلیبرالیسم اشمیتی تازه آغاز شده است.
- منظور تئوریزه کردن نظم اقتدارگرای چینی دربرابر نظم لیبرال غربی، با تاکید بر اقتدار دولت، امنیت ملی وحق تعریف«وضعیت استثنائی» توسط خود چین ، با تاسی به نظریات متفکر آلمانی کارل اشمیت، است.
یداله فضل الهی
1404/07/19
برچسب‌ها:
چین,
آمریکا,
اقتدارگرائی,
کارل اشمیت
+ نوشته شده در شنبه نوزدهم مهر ۱۴۰۴ساعت 19:20 توسط یداله فضل الهی
|